Wanneer je besluit de opleiding Coach Paard & Systeem PPeSM® te gaan doen, dan betekent het dat je echt een intensieve reis naar binnen gaat maken. Onderzoeken en bewustworden van jouw werkelijke zelf, je essentie, je kwetsbaarheden en kwaliteiten, de reden waarom je voor dit vak kiest en je doet/bent zoals je doet/bent, is namelijk een belangrijke rode draad door het leerjaar heen. Misschien is het zelfs wel een van de belangrijkste elementen binnen ons vak!
Eén van de opdrachten in de eerste module is dan ook om bij jezelf na te gaan wat jouw reden is om te ‘helpen’. Ongeacht of je dat nou zo noemt of niet, feit blijft dat je ervoor gekozen hebt dienstbaar, faciliterend en ondersteunend aanwezig te zijn bij het ontwikkelingsproces en belangrijke levensvragen van anderen.
En wanneer je helder hebt wat jouw beweegreden is hiervoor, ben je je bewust van het feit dat dit stukje van jou altijd met je meereist, en onderdeel is van wat jou jóu maakt. De vraag is dus niet bedoelt om bloot te leggen dat je iets verkeerd doet, of onzuiver bezig bent, maar wel om steeds een stukje dieper in je ziel af te dalen, zodat je zo zuiver, autonoom en authentiek aanwezig kunt zijn tijdens je sessies.
Uiteraard heb ik dit proces ook zelf doorlopen, en ik wil dit graag met jullie delen.
Waar dat mee begon, was het besef (of misschien wel de erkenning) dat ik altijd anders ben geweest. Dat voelt wel een beetje raar om te zeggen, maar zo heb ik het toch echt wel gevoeld vanaf het eerste moment dat ik me kan herinneren. Nu snap ik waar dat vandaan komt, maar heel lang helemaal niet.
Het uitte zich vooral in ontzettend onzeker en verlegen zijn, heel moeilijk contact kunnen leggen en ook moeite met het onderhouden van relaties, veel tijd voor mezelf nodig hebben, een grote innerlijke belevingswereld hebben, dingen voelen die niet konden, veel huilen (mijn spanningsontlader, weet ik nu), hele diepe verbinding voelen met dieren en de natuur, zintuiglijk snel overprikkeld zijn, een groot gevoel voor rechtvaardigheid en eerlijkheid ervaren, en ook een uiterlijk wat bij anderen op z’n zachtst gezegd vragen op riep.
Ik ben daardoor erg gepest, vernederd en gekweld in mijn kinder- en tienertijd. Doe daar nog wat systemische dynamieken en traumatische ervaringen bij, en dan is het niet moeilijk om te begrijpen dat er bij mij een diepgeworteld gevoel is ontstaan dat ik er niet mocht zijn, dat ik niet goed was zoals ik was, en er al helemaal niet bij hoorde.
Gevolg daarvan is dat ik vrijwel mijn hele leven een onzichtbare passagier op de achterbank heb gehad die ervoor zorgde dat ik krampachtig geprobeerd heb om me dusdanig op te stellen/vormen, dat ik in de eerste plaats niet heel erg opviel en ten tweede toch enigszins geaccepteerd werd, dus dat het in die zin wel wat uitmaakte dat ik bestond.
Dit is achteraf bekeken enorm destructief geweest: ik ging vele eigen grenzen over, heb delen van mezelf volledig afgewezen, ontkend en genegeerd, heb periodes gehad dat ik veel te veel dronk en niet goed voor mijzelf zorgde, heb verschrikkelijke relaties aangehouden (ook vriendschappelijk) en hield al helemaal niet van mijn lijf. Alles om tegemoet te komen aan mijn omgeving. Er was gewoon simpelweg geen veilige bedding, geen voedingsbodem om te begrijpen dat ik anders bedraad ben en dat te cultiveren tot iets moois, inclusief zelfliefde, zelfvertrouwen en kracht.
Je begrijpt misschien wel dat een dergelijke levensstroom gedoemd is om te imploderen, en dat is ook gebeurd. Achteraf het beste moment van mijn leven, want vanaf daar bleek ik in staat beetje bij beetje mezelf voor mezelf te openen, te verwerken, te rouwen, te accepteren en groeien naar een leven waarin ik kan en mag zijn wie ik ben (vooral van mezelf).
Dat proces is een verhaal voor de andere keer, maar het heeft er in ieder geval voor gezorgd dat daar mijn drive in geworteld is om er nu te zijn voor andere mensen en dieren. Die op wat voor manier dan ook hetzelfde ervaren of hebben ervaren – er niet bij horen, verstoten, misbruikt of afgedankt zijn, hun fantastische sensitieve eigenschappen als een achilleshiel ervaren, en/of die niet begrepen worden, of op wat voor manier dan ook het gevoel hebben dat ze er niet mogen zijn – een luisterend oor, begrip en ruimte te bieden, zodat ze de veiligheid en rust kunnen ervaren die nodig is om er te kunnen zijn, en hopelijk vervolgens tot volle bloei te (kunnen) komen.
Gaat dat altijd goed? Nee, natuurlijk niet. Soms trek ik mensen aan die nog een glimp zien van mijn oude ‘zelf’, of die zich herkennen in slechts enkele delen van mij en dat op een voetstuk gaan plaatsen, waar je alleen maar vanaf kan vallen. Soms spelen mijn eigen traumastukken op, of mijn giga gevoel voor onrecht en zuiverheid, waardoor ik minder tactvol ben of er toch sprake is van een stukje overdracht. Maar: ik ben me ervan bewust, probeer altijd eerlijke erkenning ervoor te geven, leer elke dag bij en blijf hierin groeien. Voor mij is dat dan ook het mooie van het leven: steeds meer toebewegen naar je ware essentie door al die pijnlijke laagjes te doorleven en af te kunnen pellen.
Dus dat is mijn beweegreden om dit werk te doen! En als je nog niet afgeschrikt bent, en voelt ‘daar wil ik ook naar toe’, dan ben je van harte uitgenodigd om samen met mij, de paarden en je medestudenten deze reis aan te gaan ;-)
