Ik sta hier nu echt…

Vrijwel alle sessies met de paarden zijn bijzonder, vanuit welke insteek je ook werkt. Maar sinds ik systemisch-holistisch werk, en echt op die diepere lagen kan gaan bewegen, voelt dat wat er plaatsvindt als je mens en paard samenbrengt soms als magie. En gebeuren er dingen die je met je hoofd absoluut niet had kunnen bedenken.

De sessie waarover ik vandaag wat wil vertellen is die waarbij de cliënt een opstelling van het verlangen deed. Dit is feitelijk een traumaopstelling, waarbij je zoekt naar het diepste verlangen, veroorzaakt door de pijn van diepgaand gemis. Hier vormt de cliënt een kernzin op, en vervolgens onderzoek je per woord wat er speelt en wat aangekeken mag worden.

In dit geval kwamen we lastig tot een kernzin, maar de cliënt besloot uiteindelijk te gaan voor ‘ik ben volledig aanwezig’. Simpelweg omdat dat op dat moment het meest raakte aan dat wat ze ervaarde. Vaak vraag ik door, als het nog net niet helemaal klopt, maar in dit geval voelde ik dat we hier eerst mee aan de slag mochten. Daar geef ik dan ook gehoor aan, en vertrouw er op dat dit is hoe het moet gaan.

Nadat de cliënt contact gemaakt had met de paarden, die rustig stonden te eten buiten de paddock, vroeg ik haar een eerste pion te kiezen en deze een plekje te geven in de ruimte. Dat bleek de pion ‘ik’ te zijn, en deze verkenden we samen. Al snel kwam de pion ‘ben’ erbij, en ook deze kreeg een plekje. Een periode van voelen en verplaatsen, verschuiven en opnieuw kijken volgde. Uiteindelijk stonden de twee pionnen naast elkaar, op zo’n manier dat wij vanuit onze positie ‘ik ben’ konden lezen. Dit raakte iets bij de cliënt, wat doorvoelt mocht worden.

Tijdens het doorvoelen gaf de cliënt aan dat ze nu ‘echt aanwezig was’: “ik sta hier nu echt”, zei ze. “En het woord ‘sta’ wil ik erbij hebben, om dat te bekrachtigen”. Dat was opvallend, omdat de overgebleven twee pionnen van de kernzin ook gekozen hadden kunnen worden, deze hadden immers directe link daarmee. Maar zo gezegd, zo gedaan. Ze koos een nieuwe pion, schreef het woord ‘sta’ er op en zette deze in de bak. Eerst wat verder weg, maar al snel kreeg ‘sta’ een plekje bij de twee pionnen die ze al opgesteld had.

Sta. Ik. Ben.

Stond er. Ze gaf aan dat dit goed voelde, dat het kracht gaf en ze nog beter op de grond kon staan, nog meer geland was.

In mezelf voelde ik echter nog steeds dat dit toch niet helemaal klopte, dat de kern van het hartsprobleem nog net niet aangeraakt werd. Dit uitte ik ook naar de cliënt toe, die na even invoelen inderdaad beaamde dat het heel dichtbij kwam, maar dat ook zij voelde dat er nog iets mocht gebeuren.

En op het moment dat dit letterlijk door haar in de wereld werd gezet, gingen de paarden zich erin mengen. De periode daarvoor waren er af en toe kleine bewegingen, maar kwam er vanuit hen weinig interventie: een bevestiging voor mij dat er inderdaad nog te veel ‘vanuit het hoofd’ wordt geopereerd. Maar nu zagen we ineens druk stuivertje wisselen (van plek veranderen om te eten) en daarna kwam één van de paarden naar de opstelling toe, en wees alle drie de pionnen aan met z’n neus: eerst ‘ik’, toen ‘ben’ en daarna ‘sta’, waarbij ‘ben’ omviel.

En op dat moment ‘zag’ ik het. Een zekerheid vanuit mijn innerlijk weten die als een kriebel vanuit m’n tenen omhoog kwam, en een energie vrijmaakte in mijn buik die vrij overweldigend was. Dat laat je dan eerst even gebeuren, intern. En daarna checkte ik eerst bij de cliënt of haar iets opviel, want ten slotte is het altijd fijn om inzichten en nieuwe perspectieven vanuit de cliënt te laten ontstaan. Maar ze gaf er ontkennend antwoord op.

Daarom vertelde ik haar dat ik wel iets zag, dat ik graag iets wilde proberen, en vroeg haar of ik dat mocht laten zien. Ze gaf aan dat dat oké was.

Ik liep naar de pionnen, pakte ‘sta’ op, zette die aan de andere kant, naast ‘ben’, pakte ‘ben’ op, veegde de ‘n’ weg en zette hem weer neer. Nu stond er:

Ik besta.

Er ging echt een giga schokgolf door het gehele veld, niet normaal.

Kippenvel, grote golven van emotie, enorme opluchting en een gevoel alsof je voor het eerst echt kan ademhalen, alsof je heel lang onder water bent geweest en ineens bovenkomt. Er gebeurde van alles tegelijk, maar wat de boventoon voerde was dat dit het was, hier ging het om, dit mocht gezien worden.

De paarden waren op slag kalm, stille energie daalde neer over de hele omgeving, en één van de paarden kwam bij de cliënt staan, overduidelijk om te helpen om vrijgekomen energie te reguleren.

Dat zijn van die momenten dat je niks meer hoeft te doen. Dat je de golf mag laten uitrollen, en erop mag vertrouwen dat dat wat moet gebeuren gebeurt, wat gevoeld mag worden wordt gevoeld, en op z’n plek valt wat nodig is. Je stelt geen vragen meer, laat alle initiatief bij de cliënt, en bent enkel stabiel en veilig aanwezig.

Soms duurt dat best lang, en dat is helemaal oké.

Na een tijdje was het klaar. En konden we de paarden bedanken, de pionnen opruimen en de sessie afsluiten. Je gaat dan ook niet meer napraten over de sessie, maar houdt het luchtig en licht. Nog een kopje thee drinken, een kaartje trekken om dat wat je hebt ervaren te bestendigen vanuit je onbewuste, navragen of de cliënt veilig naar huis kan, en that’s it.

Wat je uit deze sessie kunt halen, is dat het ongelooflijk belangrijk is om belichaamd en present te zijn, zodat je tot in detail kunt voelen wat er in jouw eigen lichaam gebeurt. En om te allen tijde de paarden te volgen in dat wat ze laten zien! Daarnaast illustreert het dat je de moed moet hebben om uit te spreken wat je voelt en ervaart, als dat nodig is. Dat klinkt eenvoudig, maar is het niet. Hiervoor heb je echt specifieke skills nodig, en heel veel oefening en (zelf) ervaren.

En dat is precies waar onze opleiding over gaat. Dus resoneert dit bij je? Dan ben je van harte uitgenodigd om aan te haken. Op 9 december start de intensive opleiding, en op 20 januari de reguliere leergang.

Wees welkom!